Saturday, June 19, 2010
Friday, June 18, 2010
Thursday, June 17, 2010
The Memories, Oh...
Last part of the video wasn't cut, hoho! And the pacing is a bit fast, coz we really intended to include vast amount of pics.
This video was created amid 28th and 29th of May 2009, as we decided to make a presentation for the next morning. Together with Meih, Alexis, and Martin, we almost did not sleep just for this video to get done! We stayed @ Dadi Nyork's place, where just blocks away is Jackie Rice's house. Haha!
The 29th is our graduation, CPU interns' graduation. (Btw, we're the first batch of CPU interns: Meih, Alexis, Martin, Mondz, Mark, and Oyo. We're the CPU internship's "guinea pigs", as what they would always want to call us, grrr.Ü) The celebration was so memorable, you can see it in our pics. ;D
In A Nut Shell: During our one-month training period, everything just went soooo so right -- the lecture discussions and workshops (for the technicalities), the priceless events that we're able to attend, the people we met, the lessons we've learned (so much of it), the everyday bonding experience, the food and sound trips, the laughs, the stories, and all! We never had dull moments together. Each day starts with fun, and also ends with it. Haaaaay, seems like it just happened yesterday. You might want to ask how did we get into CPU's internship. Well, read my blog (way back 28april2009), hehe.
So there, I just wanna share this vid (and the story). It's nostalgic. Grrr.Ü
Bike! I Like! :D
Naganap ang first day ng 2-day training ng CPU ngayong araw. Marami akong natutunan, pramis. Ung mga tanong na matagal ko nang hinahanapan ng kasagutan, nasagot ngayong araw. :)
Tanghali kanina nung lumabas sila Kuya Dante para bumili ng ulam. Nainggit ako nung hiniram nya ung bike ni Dadi Nyork.Ü Tinanong ko tuloy nun si Dadi Nyork kung dadalhin nya ba ung bike nya pauwi o iiwan nya muna sa opis. Sabi nya, iiwan nya raw.. kaya nagpaalam ako kung pwede ko rin hiramin. :D Okay naman daw, kaya nag-decide akong mag-bike bukas ng maaga.Ü
Pagkatapos ng maghapong training, nagkanya-kanya na kami ng mga gawain.Ü Nabanggit ni Leon na mag-jjog daw sila nila Loi.. na nabanggit din ni Harry, kung saan sasama rin daw si Rog.Ü Nagbiro ako kung pwedeng sumama, tapos mag-bbike lang ako, hehe. Okay naman kay Leon ang ideya. Pero, napaisip ako.. kasi kung magbbike ako, medyo malayu-layo rin ang UP mula sa opis, at hindi ko alam ang daan (I mean, alam ko pumunta ng UP, pero shempre ang daan ko eh sa daanan ng mga tao, hindi sa daanan ng mga sasakyan, diba.Ü) So wala akong idea, sakaling mag-bbike ako, kung saan dadaan. Bakit, pwede bang idaan ang bike sa footbridge? (Oo, pwede naman, kung may lakas kang buhat-buhatin ung bike paakyat at pababa.:D)
Tinuruan ako nila Ate Mabel ng instruction kung saan-saan ang mga pwedeng daanan. Na-gets ko naman, pero shempre di maaalis sakin na kabahan kasi unang beses ko un tatahakin with the bike, tapos mag-isa pa. :S
Lumipas ang kulang-kulang isang oras, nagyaya na si Leon pa-UP. Akala ko di nya seseryosohin ung pagsama ko.. ako kasi nag-aalangan din talaga. Pero dahil sa sobrang excitement kong makapag-bike na, nag-decide akong sumama na rin (though kinakabahan talaga 'ko sa gagawin ko).
Sabay kaming umalis ni Leon. Naghiwalay kami pagdating sa Katipunan. Sumakay sya, ako naman nag-bike na. Tinahak ko ang kalye mula opis pa-Katipunan at mula sa Katipunan diretsong UP. Nung una hyper pa 'ko, ilang taon na rin kasi mula nung huli akong nag-bike. Sa kalagitnaan ng byahe ko, nagsimula akong mapagod. Dun ko na-realize na di man lang ako nakapag-stretching muna bago umalis, tsk. Gusto kong humintu-hinto, pero inisip ko naghihintay na sila Rog at Loi sa Vinzons Hall (at baka pati si Leon na rin).. kaya kelangan kong bilisan. Ilang metro pa ang tinahak ko, nagsimula naman akong mauhaw. Dun ko naisip na bakit ba hindi ko dinala ung tumbler ko, hays.
Pagkarating ko sa UP, nag-park (nag-park?Ü kotse?Ü) ako sa harap ng Vinzons Hall. Tinext ko agad si Leon at Rog, kahit sobrang nanginginig pa ang mga kamay ko sa pagod at naghahabol pa 'ko ng hininga. Ilang minuto ang nagdaan, walang reply ang magkatambal.Ü May narinig akong boses mula sa second floor ng hall.. parang boses ni Loi. Iniwan ko muna ung bike malapit sa nagbabantay na jaguar, tapos umakyat ako sa taas. There I found Loi and Leon. Nandun din pala si Rog, bising-busy sa pag-aayos sa mga kasamahan nyang hindi ko alam kung naghahanda for a show o nagppraktis lang.
Di ko na matiis ang uhaw, kaya napabili ako ng tubig. Ilang sandali pa, nagkayayaan nang simulan ang jogging (nila.Ü). Inihabilin ko muna kay Anton ung bottled water, wala naman kasing basket ung bike para paglagyan ng kung anu-ano. :D Nanguna sa takbuhan ang super focus na si Loi, nakasunod si Leon (na seksing-seksi kung mag-jog :P), at si Rog with her newly-bought rubber shoes.Ü Matapos kong maikot ang acad oval, naisip kong tama na muna. Sila kasi, pag natapos sila sa trip nila, sasakay na lang sila pauwi. Eh ako? Mag-bbike pa 'ko! Pambihira, naawa naman ako bigla sa sarili ko. xD
Naupo na lang ako sa lobby ng Vinzons at hinintay silang matapos. Si Leon ang naunang bumalik, na sinundan ni Rog.. at ni Loi (na natapos din mag-jog after years. lol). Nagpahinga ang lahat at nagbihis.. pwera sakin na sasabak pa ulit sa pagpapapawis. Tingin ko satisfied naman sila sa exercise nila ngayong gabi, though si Rog eh pagkain pa rin ang concern just 10mins after the jog. Haha. Sayang di nakasama si Harry, may pasok kasi sya, huhu. :'(
Uwian na. Lahat sila pa-SM North. Ako naman, pabalik na ulit ng opis. Muntik pa 'kong maligaw nun! Sa pagkakaalam ko kasi, ung kalyeng pinuntahan ko para makalabas eh un din naman ung kalyeng dinaanan ko papasok ng UP! Sobrang dilim, kaya siguro di ko na na-distinguish ung mga daan. :S Buti na lang may jaguar akong nakasalubong, at tinuro ang daan palabas (daang hindi ko naman dinaanan kanina nung nanggaling ako sa Katipunan). Anyways, nakalabas naman ako ng UP. At nakabalik ng ligtas sa opis. ^^,
Aun, sobrang na-miss ko ang pag-bbike!:D Nabigla nga lang yata ako, kaya sobrang pagod ng katawan ko at ansakit ng pwet ko ha, hahaha. Sana makabili rin ako ng sariling mountain bike at helmet, hehe.
Susunod ay ang request ni Marj for a biking tutorial.. abangan. xD
Tanghali kanina nung lumabas sila Kuya Dante para bumili ng ulam. Nainggit ako nung hiniram nya ung bike ni Dadi Nyork.Ü Tinanong ko tuloy nun si Dadi Nyork kung dadalhin nya ba ung bike nya pauwi o iiwan nya muna sa opis. Sabi nya, iiwan nya raw.. kaya nagpaalam ako kung pwede ko rin hiramin. :D Okay naman daw, kaya nag-decide akong mag-bike bukas ng maaga.Ü
Pagkatapos ng maghapong training, nagkanya-kanya na kami ng mga gawain.Ü Nabanggit ni Leon na mag-jjog daw sila nila Loi.. na nabanggit din ni Harry, kung saan sasama rin daw si Rog.Ü Nagbiro ako kung pwedeng sumama, tapos mag-bbike lang ako, hehe. Okay naman kay Leon ang ideya. Pero, napaisip ako.. kasi kung magbbike ako, medyo malayu-layo rin ang UP mula sa opis, at hindi ko alam ang daan (I mean, alam ko pumunta ng UP, pero shempre ang daan ko eh sa daanan ng mga tao, hindi sa daanan ng mga sasakyan, diba.Ü) So wala akong idea, sakaling mag-bbike ako, kung saan dadaan. Bakit, pwede bang idaan ang bike sa footbridge? (Oo, pwede naman, kung may lakas kang buhat-buhatin ung bike paakyat at pababa.:D)
Tinuruan ako nila Ate Mabel ng instruction kung saan-saan ang mga pwedeng daanan. Na-gets ko naman, pero shempre di maaalis sakin na kabahan kasi unang beses ko un tatahakin with the bike, tapos mag-isa pa. :S
Lumipas ang kulang-kulang isang oras, nagyaya na si Leon pa-UP. Akala ko di nya seseryosohin ung pagsama ko.. ako kasi nag-aalangan din talaga. Pero dahil sa sobrang excitement kong makapag-bike na, nag-decide akong sumama na rin (though kinakabahan talaga 'ko sa gagawin ko).
Sabay kaming umalis ni Leon. Naghiwalay kami pagdating sa Katipunan. Sumakay sya, ako naman nag-bike na. Tinahak ko ang kalye mula opis pa-Katipunan at mula sa Katipunan diretsong UP. Nung una hyper pa 'ko, ilang taon na rin kasi mula nung huli akong nag-bike. Sa kalagitnaan ng byahe ko, nagsimula akong mapagod. Dun ko na-realize na di man lang ako nakapag-stretching muna bago umalis, tsk. Gusto kong humintu-hinto, pero inisip ko naghihintay na sila Rog at Loi sa Vinzons Hall (at baka pati si Leon na rin).. kaya kelangan kong bilisan. Ilang metro pa ang tinahak ko, nagsimula naman akong mauhaw. Dun ko naisip na bakit ba hindi ko dinala ung tumbler ko, hays.
Pagkarating ko sa UP, nag-park (nag-park?Ü kotse?Ü) ako sa harap ng Vinzons Hall. Tinext ko agad si Leon at Rog, kahit sobrang nanginginig pa ang mga kamay ko sa pagod at naghahabol pa 'ko ng hininga. Ilang minuto ang nagdaan, walang reply ang magkatambal.Ü May narinig akong boses mula sa second floor ng hall.. parang boses ni Loi. Iniwan ko muna ung bike malapit sa nagbabantay na jaguar, tapos umakyat ako sa taas. There I found Loi and Leon. Nandun din pala si Rog, bising-busy sa pag-aayos sa mga kasamahan nyang hindi ko alam kung naghahanda for a show o nagppraktis lang.
Di ko na matiis ang uhaw, kaya napabili ako ng tubig. Ilang sandali pa, nagkayayaan nang simulan ang jogging (nila.Ü). Inihabilin ko muna kay Anton ung bottled water, wala naman kasing basket ung bike para paglagyan ng kung anu-ano. :D Nanguna sa takbuhan ang super focus na si Loi, nakasunod si Leon (na seksing-seksi kung mag-jog :P), at si Rog with her newly-bought rubber shoes.Ü Matapos kong maikot ang acad oval, naisip kong tama na muna. Sila kasi, pag natapos sila sa trip nila, sasakay na lang sila pauwi. Eh ako? Mag-bbike pa 'ko! Pambihira, naawa naman ako bigla sa sarili ko. xD
Naupo na lang ako sa lobby ng Vinzons at hinintay silang matapos. Si Leon ang naunang bumalik, na sinundan ni Rog.. at ni Loi (na natapos din mag-jog after years. lol). Nagpahinga ang lahat at nagbihis.. pwera sakin na sasabak pa ulit sa pagpapapawis. Tingin ko satisfied naman sila sa exercise nila ngayong gabi, though si Rog eh pagkain pa rin ang concern just 10mins after the jog. Haha. Sayang di nakasama si Harry, may pasok kasi sya, huhu. :'(
Uwian na. Lahat sila pa-SM North. Ako naman, pabalik na ulit ng opis. Muntik pa 'kong maligaw nun! Sa pagkakaalam ko kasi, ung kalyeng pinuntahan ko para makalabas eh un din naman ung kalyeng dinaanan ko papasok ng UP! Sobrang dilim, kaya siguro di ko na na-distinguish ung mga daan. :S Buti na lang may jaguar akong nakasalubong, at tinuro ang daan palabas (daang hindi ko naman dinaanan kanina nung nanggaling ako sa Katipunan). Anyways, nakalabas naman ako ng UP. At nakabalik ng ligtas sa opis. ^^,
Aun, sobrang na-miss ko ang pag-bbike!:D Nabigla nga lang yata ako, kaya sobrang pagod ng katawan ko at ansakit ng pwet ko ha, hahaha. Sana makabili rin ako ng sariling mountain bike at helmet, hehe.
Susunod ay ang request ni Marj for a biking tutorial.. abangan. xD

Wednesday, June 16, 2010
Nayaya ako sa 7pm jogging nila Leon, Rog, at Loi sa UPD.Ü Naka-bike lang ako PAPUNTA'T PAIKOT NG UP, AT PABALIK NG KATIPUNAN! Whew!!! (Salamat sa bike mo Dadi Nyork). :D Matagal-tagal na rin akong di nakapag-bike! At hindi man lang pala ako nakapag-warmup bago sumabak sa byahe! Hooohh! Kapagod grabe! Magandang gabi.Ü *pant
Tuesday, June 15, 2010
First Day High!
I woke up @ 5am today and prepared for my school stuffs: binder, set of pens, pad paper, tumbler, etc. I was really excited coz after a long vacation, classes will now start again!Ü I took my bath quickly, coz Yna was waiting for her turn. Mom woke up earlier, so the breakfast was already served when I went out of the room. I just ate a piece of bread and an egg, then left right away coz I'm already late for class. When I reached school, I was so eager to fin'lly see my friends and chat with them.Ü And so the class started. Now let's get into the real story.
I woke up @ 5am today and prepared for my stuffs: actually it was just my bag and used clothes that i wore yesterday. I was really excited coz after a long vacation, classes will now start again, with the twist of the significant protest which was held early this morning. I took my bath quickly, coz Anton was waiting for his turn. Tita Stella (Leon and Anton's mom) woke up earlier, so the breakfast was already served when we went out from each room. I just ate a piece of bread and an egg, then we left right away coz we're already late for the said protest. When we reached the school (QCSHS), I was really excited coz that'll be my first time to witness a youth protest action (done by the Quezon City Science High School Alumni Association) against the return of their corrupt and ineligible former principal (Dr. Zenaida Sadsad). And so the protest action started.
Now my eyes are starting to get teary. I'm missing my schooling. I'm missing my schools. I'm missing the reason why I'm always excited to go to school -- that's the people I used to get along for always (studying is the next priority). I'm missing to disturb (like 400+) recipients with school announcements and FYIs that I send them every now and then. After the graduation, well, I felt no changes. It was like the same old vacation that happens every after each second semester. And now, it seems that it was just starting to sink in me that I'm already off from schooling (not studying). I'm missing my scholar state. :'(
For the past sixteen years of my existence, I've been used to my home-to-school-to-hangout-to-home routine. Now I'm facing a struggle on how to adjust with the life after that. It's hard to deal with it, but I have no choice... everybody's got no choice. What's helping is that I'm happy where I am and what I'm doing now.
Growing up sucks.
I woke up @ 5am today and prepared for my stuffs: actually it was just my bag and used clothes that i wore yesterday. I was really excited coz after a long vacation, classes will now start again, with the twist of the significant protest which was held early this morning. I took my bath quickly, coz Anton was waiting for his turn. Tita Stella (Leon and Anton's mom) woke up earlier, so the breakfast was already served when we went out from each room. I just ate a piece of bread and an egg, then we left right away coz we're already late for the said protest. When we reached the school (QCSHS), I was really excited coz that'll be my first time to witness a youth protest action (done by the Quezon City Science High School Alumni Association) against the return of their corrupt and ineligible former principal (Dr. Zenaida Sadsad). And so the protest action started.
Now my eyes are starting to get teary. I'm missing my schooling. I'm missing my schools. I'm missing the reason why I'm always excited to go to school -- that's the people I used to get along for always (studying is the next priority). I'm missing to disturb (like 400+) recipients with school announcements and FYIs that I send them every now and then. After the graduation, well, I felt no changes. It was like the same old vacation that happens every after each second semester. And now, it seems that it was just starting to sink in me that I'm already off from schooling (not studying). I'm missing my scholar state. :'(
For the past sixteen years of my existence, I've been used to my home-to-school-to-hangout-to-home routine. Now I'm facing a struggle on how to adjust with the life after that. It's hard to deal with it, but I have no choice... everybody's got no choice. What's helping is that I'm happy where I am and what I'm doing now.
Growing up sucks.
Monday, June 14, 2010
Wala nang mas sasarap pa pag ako ang nagluto.Ü (Sunny-side-up yan.. wag nyong kontrahin!) http://ow.ly/1XXtD
Sunday, June 13, 2010
Saturday, June 12, 2010
Friday, June 11, 2010
Thursday, June 10, 2010
Friday, May 28, 2010
Bakit Late Na Ako Lagi Natutulog?
Ako ang taong very conscious pagdating sa oras ng pagtulog. Actually, hindi naman sa oras, kundi sa kung kumpleto ba ang magiging pagtulog ko.
Very strict ako sa sleeping habit ko. Dapat 8hrs talaga ang tulog ko.. or more. Pag kulang, iritable ako. Lalo na kung halos walang tulog.. and worst, kung walang tulog. Pero bakit nga late na ako lagi natutulog ngayon? Hmmmm…
Mahirap kasi mag-isa dito sa opis. Nakakabingi ang katahimikan. Nakakabaliw ang pag-iisa. ‘Yong mga unang araw nga ng pagtulog ko dito, matinding struggle talaga. Nandyan na ung nakaupo ka lang sa isang sulok, nakatingin sa pintuan, hindi makakilos, at hindi makalingon. Nagtatapang-tapangan lang kasi ako talaga. Ikaw ba naman kwentuhan ng mga nakikita/naririnig/nararamdaman nila (interns/volunteers) sa opis, hindi ka ba naman mapapaisip kahit papano. Ganun ang naging kalakaran ko tuwing maiiwan akong mag-isa dito. Sa totoo lang, pag sinusumpong ako ng matinding kaduwagan, umuuwi pa ako sa Parañaque ng di-oras.
Naaalala ko pa, nung minsang pauwi ako dito sa opis. Gabi na, at ngarag na ‘ko matapos ang isa na namang buong araw. Tinext ko si Leon nun na tawagan ako pagdating ko sa opis, kasi may iko-konsulta ako sa kanya. Pagdating ko ng opis, dumiretso agad ako sa admin room, kung saan naroon ung landline phone. Sa hindi ko malamang dahilan, ayaw bumukas ng ilaw sa kwartong ‘yon. Hindi tuloy ako makapasok.. alam nyo na. Nagsimula akong matakot. Tumuloy ako sa conference room.. binuksan ko ang ilaw, naupo sa harap ng lamesa malapit sa white board, at tinext si Leon na sa cellphone ko na lang sya tumawag (dahil wala na akong pantawag). Ang sabi ko pa nga sa kanya, loadan nya na lang ako para ako na lang ang tatawag, kaso tamad namang lumabas ng bahay ‘yong isa.. at late na rin daw kasi, kaya baka wala na ring bukas na tindahan. Tinext ko nun si Ate Mabel. Tinanong ko kung anong problema ng ilaw sa admin room. Maya-maya, nag-ring ang telepono. Hindi ako kumilos sa kinauupuan ko nun, dahil wala akong tapang na suungin ang kadiliman ng kabilang kwarto, at sagutin ang tawag. Matapos ang ring, may natanggap akong text, galing kay Ate Mabel. Sya pala ung tumatawag. ‘Yong ilaw, hindi nya rin daw mapasindi.. mula pa nung hapon. So cleared, technical ang problema. Nagtext si Leon. Buksan ko na lang daw ung lampshade ni Ate Mabel sa admin room.. na sinagot ko naman agad ng “ayoko”. Maya-maya pa, nag-ring na ang cellphone ko. Si Leon, tumatawag. Bungad nya sakin ang pang-aasar.. sya kasi, hindi naniniwala sa mga ganun. Actually, hindi pa sya nakuntento: “Sana dalawin ka rin nung bata sa CEC. :D”, na naging dahilan ng paghagulgol ko habang kausap sya. Naubos ang oras sa pagpapakalma ko (at nya) kay mondz. Wala rin, hindi ko rin nai-konsulta ung iko-konsulta ko dapat (na dahilan kung bakit ako nagpatawag). Napaka-sadista. Walang awa, hmp.
Naisip ko, hindi pwedeng ganun ng ganun. Since wala akong pera para magpabalik-balik ng QC-Parañaque, kelangan kong masolusyunan ang problema ko (problemang kung tutuusin ay napaka-childish, pero big deal talaga sa’kin).Tiniis ko ang parusa ng kakulangan sa katapangan. Lahat na ata ng happy moments binabalikan ko. Minsan nga pati kilig moments pa, ma-divert lang ang paranoid kong utak. Hindi ako nagdadasal, kasi nakakaramdam ako ng takot pag ganun.. hindi ko alam kung bakit.
Dalawa, tatlo, apat na beses na pag-iisa ko dito sa opis.. nasanay na lang ako. “Sinong matutulog sa opis?”, tanong ni Dadi Nyork kagabi nung pauwi na kami nila Ate Mabel matapos ang Talakayan sa Kubo. “Ako po.Ü”, nakangiti sagot ko. “Hindi ka natatakot?”, naka-ngising tanong nya. “Pinatibay na ‘ko ng panahon!Ü Security and Ghost threats, na-overcome ko na ata! :D”, sagot ko matapos tumawa.. na siya rin namang tinawanan nila.
Hindi tulad noon na nasusugatan ako kakamadali sa pagbukas ng gate sa pag-iisip na baka may tumapik sa kamay ko galing sa loob, kalmado ko nang nailulusot ang kamay ko sa butas ng gate para i-unlock ang kandado. Malaya na rin akong nakakapaglakad-lakad sa buong bahay na hindi iniisip ang paglitaw ng kung anuman kasabay ng paglingon ko. Siguro nga, nasanay na talaga ako.
Ang problema ko na lang ngayon, hindi ko magawang matulong ng maaga. Tuwing ipipikit ko na kasi ang mga mata ko, kung anu-ano ang pumapasok sa isip ko. At ayoko nun. Ang solusyon: magpaantok. Magpaantok ng bonggang bongga. Ung tipong papagurin mo ang mga mata mo, hanggang sa hindi na nito kayanin ang bigat kaya hindi mo na mapigilang pumikit. Computer (si Swivel actually) lang ang nakakatulong sa’kin, wala naman kasing TV dito. Pag ganun, ilang minuto lang mahimbing na agad ang tulog ko. Mga alas dose ng hatinggabi ako dinadalaw ni kaibigang antok. Minsan nga ala una pasado pa o alas dos, pag minalas-malas. Wala akong magawa eh. Hindi talaga ako makatulog pag ipipikit ko lang basta-basta ang mga mata ko.
Mahirap. Lalo na’t opisina ‘tong lugar na kailangang naka-setup na ang lahat pagpatak ng alas nwebe ng umaga bilang pagsisimula ng office hour. Kelangan ko lagi gumising ng 7:30am (maximum na ‘yon) dahil mabagal akong kumilos.. kaya kelangan ko nang mahabang panahon para sa pagliligpit ng hinigaan, paghanda ng makakain, pagligo, at pag-aayos ng paligid. Obviously hindi ko na ma-spoil ang sarili ko ng kumpletong tulog. Haaaay.
Oh pano, hanggang sa muli!
Salamat sa oras mo.
Very strict ako sa sleeping habit ko. Dapat 8hrs talaga ang tulog ko.. or more. Pag kulang, iritable ako. Lalo na kung halos walang tulog.. and worst, kung walang tulog. Pero bakit nga late na ako lagi natutulog ngayon? Hmmmm…
Mahirap kasi mag-isa dito sa opis. Nakakabingi ang katahimikan. Nakakabaliw ang pag-iisa. ‘Yong mga unang araw nga ng pagtulog ko dito, matinding struggle talaga. Nandyan na ung nakaupo ka lang sa isang sulok, nakatingin sa pintuan, hindi makakilos, at hindi makalingon. Nagtatapang-tapangan lang kasi ako talaga. Ikaw ba naman kwentuhan ng mga nakikita/naririnig/nararamdaman nila (interns/volunteers) sa opis, hindi ka ba naman mapapaisip kahit papano. Ganun ang naging kalakaran ko tuwing maiiwan akong mag-isa dito. Sa totoo lang, pag sinusumpong ako ng matinding kaduwagan, umuuwi pa ako sa Parañaque ng di-oras.
Naaalala ko pa, nung minsang pauwi ako dito sa opis. Gabi na, at ngarag na ‘ko matapos ang isa na namang buong araw. Tinext ko si Leon nun na tawagan ako pagdating ko sa opis, kasi may iko-konsulta ako sa kanya. Pagdating ko ng opis, dumiretso agad ako sa admin room, kung saan naroon ung landline phone. Sa hindi ko malamang dahilan, ayaw bumukas ng ilaw sa kwartong ‘yon. Hindi tuloy ako makapasok.. alam nyo na. Nagsimula akong matakot. Tumuloy ako sa conference room.. binuksan ko ang ilaw, naupo sa harap ng lamesa malapit sa white board, at tinext si Leon na sa cellphone ko na lang sya tumawag (dahil wala na akong pantawag). Ang sabi ko pa nga sa kanya, loadan nya na lang ako para ako na lang ang tatawag, kaso tamad namang lumabas ng bahay ‘yong isa.. at late na rin daw kasi, kaya baka wala na ring bukas na tindahan. Tinext ko nun si Ate Mabel. Tinanong ko kung anong problema ng ilaw sa admin room. Maya-maya, nag-ring ang telepono. Hindi ako kumilos sa kinauupuan ko nun, dahil wala akong tapang na suungin ang kadiliman ng kabilang kwarto, at sagutin ang tawag. Matapos ang ring, may natanggap akong text, galing kay Ate Mabel. Sya pala ung tumatawag. ‘Yong ilaw, hindi nya rin daw mapasindi.. mula pa nung hapon. So cleared, technical ang problema. Nagtext si Leon. Buksan ko na lang daw ung lampshade ni Ate Mabel sa admin room.. na sinagot ko naman agad ng “ayoko”. Maya-maya pa, nag-ring na ang cellphone ko. Si Leon, tumatawag. Bungad nya sakin ang pang-aasar.. sya kasi, hindi naniniwala sa mga ganun. Actually, hindi pa sya nakuntento: “Sana dalawin ka rin nung bata sa CEC. :D”, na naging dahilan ng paghagulgol ko habang kausap sya. Naubos ang oras sa pagpapakalma ko (at nya) kay mondz. Wala rin, hindi ko rin nai-konsulta ung iko-konsulta ko dapat (na dahilan kung bakit ako nagpatawag). Napaka-sadista. Walang awa, hmp.
Naisip ko, hindi pwedeng ganun ng ganun. Since wala akong pera para magpabalik-balik ng QC-Parañaque, kelangan kong masolusyunan ang problema ko (problemang kung tutuusin ay napaka-childish, pero big deal talaga sa’kin).Tiniis ko ang parusa ng kakulangan sa katapangan. Lahat na ata ng happy moments binabalikan ko. Minsan nga pati kilig moments pa, ma-divert lang ang paranoid kong utak. Hindi ako nagdadasal, kasi nakakaramdam ako ng takot pag ganun.. hindi ko alam kung bakit.
Dalawa, tatlo, apat na beses na pag-iisa ko dito sa opis.. nasanay na lang ako. “Sinong matutulog sa opis?”, tanong ni Dadi Nyork kagabi nung pauwi na kami nila Ate Mabel matapos ang Talakayan sa Kubo. “Ako po.Ü”, nakangiti sagot ko. “Hindi ka natatakot?”, naka-ngising tanong nya. “Pinatibay na ‘ko ng panahon!Ü Security and Ghost threats, na-overcome ko na ata! :D”, sagot ko matapos tumawa.. na siya rin namang tinawanan nila.
Hindi tulad noon na nasusugatan ako kakamadali sa pagbukas ng gate sa pag-iisip na baka may tumapik sa kamay ko galing sa loob, kalmado ko nang nailulusot ang kamay ko sa butas ng gate para i-unlock ang kandado. Malaya na rin akong nakakapaglakad-lakad sa buong bahay na hindi iniisip ang paglitaw ng kung anuman kasabay ng paglingon ko. Siguro nga, nasanay na talaga ako.
Ang problema ko na lang ngayon, hindi ko magawang matulong ng maaga. Tuwing ipipikit ko na kasi ang mga mata ko, kung anu-ano ang pumapasok sa isip ko. At ayoko nun. Ang solusyon: magpaantok. Magpaantok ng bonggang bongga. Ung tipong papagurin mo ang mga mata mo, hanggang sa hindi na nito kayanin ang bigat kaya hindi mo na mapigilang pumikit. Computer (si Swivel actually) lang ang nakakatulong sa’kin, wala naman kasing TV dito. Pag ganun, ilang minuto lang mahimbing na agad ang tulog ko. Mga alas dose ng hatinggabi ako dinadalaw ni kaibigang antok. Minsan nga ala una pasado pa o alas dos, pag minalas-malas. Wala akong magawa eh. Hindi talaga ako makatulog pag ipipikit ko lang basta-basta ang mga mata ko.
Mahirap. Lalo na’t opisina ‘tong lugar na kailangang naka-setup na ang lahat pagpatak ng alas nwebe ng umaga bilang pagsisimula ng office hour. Kelangan ko lagi gumising ng 7:30am (maximum na ‘yon) dahil mabagal akong kumilos.. kaya kelangan ko nang mahabang panahon para sa pagliligpit ng hinigaan, paghanda ng makakain, pagligo, at pag-aayos ng paligid. Obviously hindi ko na ma-spoil ang sarili ko ng kumpletong tulog. Haaaay.
Oh pano, hanggang sa muli!
Salamat sa oras mo.
Subscribe to:
Posts (Atom)